Hanggang Saan Ka Dadalhin ng Iyong mga Salita?

Ika-24 ng Abril, 2014

Huwebes, 1:38 ng madaling araw

            Hindi pa rin ako inaantok. Napasama pa ata ang inom ko ng kape kasabay ng hapunan. Badtrip hahaha. Gusto ko na matulog eh…

            Pero, parang okay din ang oras na ito… madilim… tahimik. Tanging netbook ko lang ang nagsisilbing source ng liwanag… nakakabulag lols. Wala na akong naririnig mula sa mga energetic naming neighborhood, buti naman uso rin pala sa kanila ang matulog. Himala walang videoke marathon? Walang party pipol? At walang mga habulan at eksenang nangyayari sa labas… Amazing! Hahaha.

            Nauuhaw ako… natatamad akong bumaba. Saka madilim na, baka may mag-abot sa akin ng pitsel at baso… hahaha. Bababa muna ako… hindi na ako magti-tyaga ulit sa tubig sa gripo lols. Masisira na naman tiyan ko…

            2:00 AM… Balik na ulit ako sa aking higaan. Oha kinaya kong bumaba, nakapag-akyat pa ako ng isang baso ng tubig pang-reserba hahaha.

x-o-x-o-x

            Napaka-powerful ng mga salita. Kahanga-hanga kung paano nito naita-transfer sa mambabasa ang emosyon o kaisipan na nakapaloob sa isang salita / pangungusap / talata. Na kung iisipin mga pinagsama-sama lang naman itong mga letra… Ang galing di ba? Lols.

x-o-x-o-x

            Mukha ba akong alien? Mukha ba akong di karaniwan? Hahaha.

            Kanina (I mean kahapon ng afternoon), may nakasabay ako sa jeep at nakasalubong sa daan na kung makatingin parang namamangha o naguguluhan sa kanilang nakikita. Pakiramdam ko gusto nila akong tanungin kung tao ba ‘to? Nag-iisip ba ‘to? Bakit mukha s’yang shunga? Endangered species ba ‘to? Hahaha. Ewan…

            Lakas makaloko ng mga tao ngayon…

x-o-x-o-x

            Nakakasawa rin pa lang marinig when people or when we are trying to justify our actions (tama man o mali sa paningin ng iba). Minsan, gusto kong mag-explain pero bakit? I mean, may mga tao na kahit ano man ang sabihin mo, hindi mo mababago kung ano ang nasa isip nila. At ang lagay pa eh pinagmumukha nilang tama ang kanilang mga sarili sa kabila na pinipilit nilang ikaw ang hindi tama. Hay…

            Kaya minsan, ang sarap na lang manahimik. Wala naman talagang may alam o may-ari ng absolute truth sa mundong ito… kaya pakinggan mo na lang ang katotohanang meron ka sa iyong sarili.

x-o-x-o-x

“Sorrow is a fruit: God does not make it grow on limbs too weak to bear it.”

- Victor Hugo

x-o-x-o-x

Question: What SKILL or talent would you like to learn if you had all the time and resources in the world?

Answer: Writing. (Kailangan pa bang i-memorize yan, bisyo na ‘to! Hehehe).

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

#GabingWalangLilim

#AntukinSaUmagaGisingSaGabi

Here Comes the Sun!

Ika-22 ng Abril, 2014

Martes, 9:16 ng gabi

            I love the smell of coffee in the afternoon…

            Pakiramdam ko umaga pa lang kahit papalubog na ang araw.

            I realized… di ko na pala madalas masaksihan at ma-appreciate ang umaga.

            I miss that feeling.

x-o-x-o-x

            Nung isang araw, nagising ako ng 5:30 ng umaga. Napansin ko (habang tulala at nakahiga pa rin sa kama) na papasikat na ang araw kasi unti-unti na ring lumiliwanag sa kwarto. It was an amazing experience to see na nagla-lighten up ang room dahil sa sikat ng araw na tumatagos sa mga bintana. Na mula sa malamlam na liwanag ay unti-unting tumitingkad ang sikat ng araw. Ang gaan sa pakiramdam. Nasabi ko sa sarili, ganito ang pakiramdam ng mabuhay ng may pag-asa. (Drama?)… Pero ganun talaga yung naramdaman ko nung tagpong iyon.

x-o-x-o-x

            Sabi nga, kung meron mang isang bagay na madalas ay hindi natin nabibigyang pansin marahil isa na ang araw dun. Expected naman kasi na bukas ay sisikat ang araw, kaya ano pa bang bago… Madalas mas napapansin pa nga natin ang init ng panahon kaysa sa ganda ng liwanag ng araw.

            Kahit medyo (medyo lang?) ayaw ko ang nasisikatan ng araw, isa ako sa mga ‘tagahanga’ ng haring araw lols. Kahit gaano pa kaganda ang paligid, kung wala ang kanyang liwanag, hindi mo ito mapapansin (o maa-appreciate).

x-o-x-o-x

            Tuwing uwian, minsan umaakyat kami sa rooftop ng canteen. Masaya kasing mag-picture dun, saka mahangin at may dagdag pang breath-taking view ng sunset! Doon kami nagkukulitan ng mga co-teachers ko, ‘wapakels’ kahit kitang-kita kami ng buong bayan ng Obando hahaha. Ang mahalaga, masaya kami at pampalipas oras lang naman yun bilang pambawi sa isang nakakapagod na maghapon.

Ang 'amazing sunset' sa rooftop ng canteen.

Teacher Roland, Dianne, Clarisse, Sarah at AKO :)

x-o-x-o-x

“God shall be my hope, my stay, my guide and my lantern to my feet.”

- William Shakespeare

x-o-x-o-x

Question: If you were a poet, what would your POEMS be mostly about?

Answer: Thank you ‘Papemelroti: Query 2’ for this wonderful question, I want to answer it in tagalog. (hahaha). Kung ako man ay isang ‘poet’ (manunula ba ang tagalog ng poet?), madalas ang aking mga tulang isusulat ay may kinalaman sa mga bagay-bagay na hindi masyadong napapansin (tulad ko lols). Halimbawa, nagawan ko na ng #shortula ang bolpen, balakubak, lapis, medalya atbp. Ganun. That’s all, thank you!

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

#HereComesTheSun

#MahalKoAngAraw

She's Back!!!

Ika-21 ng Abril, 2014

Lunes, 10:59 ng umaga

            Kanina mga 10:30 ng umaga habang naghihilamos ako sa banyo, may naririnig akong tumatalak na boses sa baba. Oh no!... Andyan na siya… Andyan na si mudra!

            Pagbaba ko, kakain na dapat ako, kasi alam mo na tanghali na naman ako nagising, gutom na ako. Alam mo yung unang pagkakita niya sa iyo ang bungad kaagad – “Ano ba yan Jeff, parang walang tao dito sa baba? Hindi kayo naglilinis!” So, kunwari may kukunin ako sa kwarto para maka-eskapo. Di tuloy ako nakakain kasi panigurado lahat ng makikita niya ay sa akin niya ibubunton ang kanyang galit hehehe.

            Mga ilang saglit pa, bumaba ulit ako para kumain nga hahaha, pero bigo pa rin kasi pagbaba ko ibang sermon naman – “Ano ba yang dumi ng aso sa labas, di niyo pa inaalis!” (kahit pa nung oras lang din naman na yun nadumi ang aso). Kaya umakyat na lang ulit ako, nakasabay ko pa siya paakyat sa hagdan at bawat makita niya sa bahay nagagalit siya hahaha. “Ano ba yang mga sinampay, di niyo pa tinupi!”… “Yung kumot na nakalagay sa kwarto namin, sa iyo yun ah, nalabhan na ba yun?!” Hala ka, ayaw tumigil. Yung totoo Ma… house inspection? Hehehe. Kaya eto, nakuntento na lang ako dito sa silent sanctuary ko – ang mahal kong kwarto lols.

x-o-x-o-x

            11:16 ng umaga (oras sa cellphone ko), pumasok bigla ang nanay ko sa kwarto sabay sabi – “Yang mga karton mo, di mo pa rin inaayos! Ano ka ba!” Oha bongga hahaha, hindi na ito simpleng house inspection, raid na ito! Raid! Hahaha. Nasakop na niya pati ang space ko, sa’n pa ako nito lulugar?

            Kaya nagpaka-busy na lang ako sa paggugupit ng kuko at sa bisyo kong ito. Grabe, ayokong bumaba kasi nandun pa siya, baka di na ako sikatan ng araw pag bumaba pa ako hahaha.

x-o-x-o-x

            Minsan, di ko alam kung malakas lang bang magparinig si pudra o sinasaktan ko lang ba ang sarili ko hehehe. Kanina habang nasa opensa ng pagtalak si mudra,  todo depensa naman si pudra (at nandun din ako sa eksena, nagmamasid lang). Yung tipong ayan na naman nagtatalo naman sila, soplakan na ‘to hahaha. Tapus biglang banggit ng tatay ko – “Hindi naman ako  naka-TAMBAY lang dito!” Wow hahaha, tumambay sa tenga ko ang salitang TAMBAY, pakiwari ko pahagip yun sa akin bilang nakatambay lang ako dito sa bahay hahaha.

            Gusto ko sanang sabihin na – “Pa, wala talagang pasok ang mga guro tuwing bakasyon, di naman marahil labis ang dalawang buwan para mag-chill muna at relax relax lang.” (kaso baka assuming lang ako sa narinig ko). Kaya yun… tahimik na lang me… tadhana kampihan mo na lang ako lol.

            Naalala ko tuloy yung minsan tinanong niya ako kung ilang taon na ba akong nagtuturo, sabi ko mag-aapat na, ang sabi niya – “Mag-iba ka na lang ng trabaho, turo ka ng turo wala naman nangyayari sa ‘yo.” Heaven! It hurts you know hahaha. Buti na lang noong araw na yun papaalis na ako ng bahay papuntang school, kaya umaga pa lang buo na ang araw ko.

x-o-x-o-x

            12:40 ng tanghali (oras sa aming wall clock), sa may hapag, nakaupo na ako para kumain. Pangatlong subok ko na ito hahaha. Sakto, habang nagsisimula na akong kumain, nagsisimula na ring maglitanya ang nanay ko habang abala siya sa paglilinis at pag-aayos sa may kusina. Pa’no ba yan, di ko siya mapigilan.

            Nakita ko na hindi nakabukas ang tv, naisip kong buksan para ma-divert ang atensyon niya. Nang binuksan ko aba gumana, napanuod siya ng kaunti at nagkaroon ng katahimikan. Pero hindi nagtagal, ratsada ulit sa kanyang mga hinagpis sa bahay lols. Kaya habang kumakain, sinasabi ko na lang sa sarili – “Okay lang yan Jeff… ngumuya ka lang dyan, kailangan mong mag-survive, go!” hahaha.

            Ganito ang buhay ko sa bahay… and I love it!

x-o-x-o-x

P.S.

            Kahit ano pa man ang mangyari, sabi nga eh sila pa rin ang iyong mga magulang (kaya no choice hahaha, joke lang). Nangyayari lang naman ang ganito sa bahay kapag galing ng bakasyon si nanay. Eh kasi naman, ako rin ang may kasalanan (ako na, ako na lang hahaha). Kaya baka sa Mayo ay maulit na naman ang mga ganitong eksena. Gagala na naman kasi ang nanay ko next week. Siya na talaga! Ako nga "nga-nga" eh, hahaha. Anyways…

x-o-x-o-x

“Years wrinkle the skin; but to give up enthusiasm wrinkles the soul.”

- Anonymous

x-o-x-o-x

Complete the sentence: You know you made it when ______________________________.

Answer: … I can’t sleep. (hehehe)

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

Paano ba maging Normal? Nakatanggap Ka na ba ng Isang Mahiwagang Regalo?

Ika-20 ng Abril, 2014

Linggo, 5:23 ng hapon

            Gaano na ba ako ka-normal ngayon?

            Ano na naman bang ginagawa ko sa buhay ko? Lols.

            Ganito. Natutulog ako ng 3:00 AM minsan mga 4:00 AM pa nga, tapus magigising ng 11:00 ng umaga. Dahil tanghali na kakain na ako ng pananghalian. Pagsapit naman ng alas kwatro ng hapon kakain naman ako ng dapat na kanina ko pang kinain na breakfast hahaha, sa katunayan kakatapus ko lang kumain mga isang oras na ang nakalipas bago ako napunta sa gawain kong ito. At mamaya, mga bandang alas-otso o alas-nuwebe ng gabi ako kakain ng hapunan, at  paniguradong gising pa ako hanggang madaling araw.

            Teka, ang sakit ng ulo ko, naarawan kasi ako kanina… nautusan ako ng tatay ko na kunin yung mga sinampay dahil tuyo na daw ang mga iyon. Balak ko sana mga bandang papalubog na ang araw saka ko iyon gagawin, pero mukhang ‘urgent’ ang utos niyang iyon kaya no choice…

            Matagal ko nang gusto na maging random ang buhay ko. Hindi naman sa hindi siya planado, gusto ko lang na hindi masyadong naka-pattern yung buhay ko sa nakagawian na. Ganun.

            Kaya ko lang naman nagagawa ang gumising ng tanghali at matulog ng madaling araw ay dahil wala dito ang nanay ko hehehe. Masyadong maluwag ang tatay ko sa amin, basta gawin mo ang dapat mong gawin then the rest bahala ka na. Pero ang nanay ko, hindi pwede ang ganun. Kung nandito lang siya, baka naingudngod na ako nun sa burak malapit dito sa palaisdaan hahaha. Ganun talaga ang nanay ko, kahit malaki na kami, kailangan pa rin naming sumunod sa rules of the house kung ayaw mong talakan ka niya ng walang humpay!

x-o-x-o-x

            Noong April 14 (Lunes), pagbukas ko ng locker ko para kunin yung mga credentials na dapat kong ipamigay sa mga students, may nakita akong isang gift. Ang laman nito ay wind chimes.

            Nag-alangan akong kunin kasi walang nakalagay kung para kanino at kanino galing, sa isip ko baka nagkamali ng lagay. Kaya sinara ko muna yung locker ko at lumabas ng faculty para mamigay ng mga report cards atbp. Pagbalik ko sa faculty, nandun pa rin sa locker ko yung gift, kaya kinuha ko na, nasa locker ko eh hahaha, eh may name naman ang locker namin, siguro naman nabasa nung naglagay kung kanino yung locker na pinaglagyan niya. Saka yung locker ko kasi kahit nila-lock ko eh iniiwan ko pa ring nakasabit ang susi lol.

            Kaya inuwi ko na siya hahaha. Sa loob ay may kalakip na sulat na nakatupi tulad ng isang tagak. Akala ko malalaman ko na kung kanino nanggaling dahil sa penmanship, pero pagbukas ko, naka-computerized ang letter lols. Mahusay din magpaka-anonymous ang nagbigay. Nadagdagan pa yung duda ko (na baka hindi nga yun para sa akin) kasi sa sulat niya “Sir” lang ang nakalagay, eh marami kaming “Sir” sa faculty hahaha. Ngunit gaya nga ng sinabi ko, dahil nasa locker ko siya, akin yun lols. Saka dama ko ang sulat niya, para sa akin talaga iyon. (Kung hindi man, pasensya nasa akin na hahaha).

                "Sir, hang this up on your locker. Everytime na kukuha ka ng gamit sa loob, kailangan mo marinig ang tunog nito. Para palagi mo kaming maalala. Bali, 'yan yung ingay namin, kahit wala na kami, kailangan pa rin kaming marinig ng buong faculty. Siguro may oras na mabwi-bwisit ka sa tunog, pero alam ko namang may oras din namang mapapangiti. Basta, alalahanin mo sir, sa tuwing maririnig mo 'tong chimes, may isa kang anak sa isang eskwelahan sa malayo, nag-aaral ng mabuti, kasi alam namin 'yun yung gusto mo para sa amin.

                   Thank you for everything, my teacher, friend and father.

                   Never forget about your child who gives light in the dark."

            Gusto ko sanang ibalik ang sulat gaya ng pagkakatupi sa anyo ng isang tagak, pero dahil wala ako masyadong husay sa origami, di ko na siya naibalik.

            Naalala ko tuloy yung tv series na Prison Break. Sa mga unang episodes kasi, yung kuya ni Michael (ang bida) ay madalas mag-iwan ng papel na nakatupi tulad ng isang tagak nang hindi niya nalalaman. Tanda iyon, na hindi man sila malapit sa isa’t isa, lagi pa ring nakamasid ang kuya ni Michael sa kanya.

            Binalak kong isabit yung chimes sa may bintana, kaso dahil wagas ang hangin, sayang naman kung malaglag lang sa labas, kaya sa may pinto ng kwarto ko na lang sinabit. Kaya ngayon alam ko na kung may pumasok sa kwarto ko dahil tiyak na tutunog ang chimes na iyon.

            Hindi ko pa magagawa yung request niya na ilagay ko yun sa aking locker, dahil sa ngayon ay wala pa akong locker at hindi ko na iyon locker…

            Masaya ako kapag naririnig ko siyang tumutunog.

x-o-x-o-x

“If you want a thing done well, do it yourself.”

- Napoleon I

x-o-x-o-x

Question: If you suddenly could look into the future and saw that if only each person took up JUGGLING then all wars would be stopped, what will you do about this knowledge?

Answer: (Ano daw?)… I’ll keep it to myself! Lols. **walang maisagot**

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

#Papemelroti

#TheGift

Short Notes...

Ika-18 ng Abril, 2014

Biyernes, 11:37 ng gabi

            Kaninang hapon, magliligpit na dapat ako ng mga gamit… kaso kakakuha ko pa lang ng isang notebook, inantok na ako hahaha. Bumalik na lang ako sa higaan… nakuntento na lang ako sa pagbabasa ng mga short notes na nakasulat dun…taong 2013 pa. Ang orihinal na plano ko sa notebook na iyon ay punuin ng mga short notes araw-araw… ayun hanggang plano lang… naka-pitong (7) entries lang.

            Here it is…

January 18, 2013 / Friday

            Nagkaroon ng shooting, starring Dianne as the main character. Ang title ng scene ay – “How to Walk Out and Leave Your Bag to Someone” – panalo. Pang Oscars.

January 19, 2013 / Saturday

            Tulala moment… computer the whole day… blog hopping… feeling holiday! So lazy…

January 20, 2013 / Sunday

            Nanuod ng UAAP Women’s Volleyball, talo Ateneo sa Adamson. Nanuod kagabi nung docu about Saudi Arabia and India, kahit pa’no nagbago tingin ko sa bansa nila.

January 21, 2013 / Monday

            Binigay ni Dianne ang notebook na ’to, with a personal letter na pampalubag loob sa pamamalo niya sa ‘min ni Olan. So lazy rin ang emote ng mga studz ngayon, hirap mag-lesson…

January 22, 2013 / Tuesday

            Nakakairita, daming forms na gagawin. Mukhang maha-haggard ako sa Feb! Gudlak… come what may. “I’m bulletproof, nothing to lose.” – Titanium.

January 23. 2013 / Wednesday

            Walang pasok…

Januray 24, 2013 / Thursday

            This is a ‘fly away’ day… nalalapit na ang ‘busyness’… go lang.

x-o-x-o-x

            Nung nabasa ko ang pitong entries na yan, mas lalo ko lang na-realize na di talaga ako masipag na tao. Na siguro, ginagawa ko lang yung mga bagay para matapos na bago pa ako mawalan ng pasensya hahaha. Isa sa pinakaayaw ko ay ang pag-aayus ng mga papel, ewan ko nai-stress ako kapag maraming papel na kailangang ayusin, kaya marahil inaantok ako kapag tatangkain kong mag-ayos ng mga gamit ko galing sa school (parang kaninang hapon lang). Lol.

x-o-x-o-x

“Laugh at yourself before others beat you to it.”

x-o-x-o-x

Question: How do you know if you’re already grown up?

Answer: Kapag namumuhay na akong mag-isa, malayong-malayo mula sa kung nasaan man ako ngayon.

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

#PapemelrotiMadeMyDay

Don't Ask Me Why...

Ika-18 ng Abril, 2014

Biyernes Santo, 4:03 ng hapon

            Hindi ko ang alam kung ako lang ba… ang may ayaw ng Holy Week. Siguro, parang napakasama ko naman para sabihin yun pero… that’s how I feel. Ayoko kasi ng pakiramdam ng holy week… ang lungkot…  ayoko ng malungkot.

            Na kung bakit sa mga panahon lang na ito nagkakaroon ng mga madadramang palabas… yung mga mabibigat sa damdamin… yung mga palabas na patungkol sa faith o pananampalataya o kahit ano pang may kinalaman sa kabutihan.

            Nakakaloko ang media. Dahil ba sa ganito ang panahon kaya mga ganung palabas din ang ipinalalabas nila? Kung talagang concern sila sa usaping moralidad at pananampalataya sana noon pa at dati pa nila ito inumpisahan (kahit pa hindi holy week). At sa lahat ng kanilang programa dapat ito ay makikita, pero alam mo naman na pagkatapos ng linggong ito balik na naman ang media sa mga dating gawi kung saan walang lugar ang moralidad at pananampalataya dahil ang totoo ang higit na mahalaga ay karangyaan, kasikatan at ang walang humpay na “Number 1 kami sa ratings! Salamat po!” Lol.

x-o-x-o-x

“When all is said and done, it is best to leave it that way.”

- Anonymous

x-o-x-o-x

Question: You were chosen to represent the whole mankind to a newly discovered planet inhabited by ALIENS. You could bring 5 people with you, who would you bring?

Answer:

1. Chris Hadfield

2. Preston Chaunsumlit

3. Miriam Defensor-Santiago

4. Sarah Sechan

5. Chris Hansen

*** walang ‘Why?’, meaning I cannot explain my answer, kahit gusto ko hehehe ***

x-o-x-o-x

#LibanginAngSarili

#Papemelroti

Huli man daw... ikatuTUWA mo pa rin! :)

Ika-14 ng Abril, 2014

Lunes, 6:57 ng gabi

            Tandang-tanda ko pa noong Grade 6, pagkatapos ng klase sa umaga, umuuwi muna ako sa amin ng tanghaling tapat para kumain at magbihis, dahil bandang ala-una ng hapon ay babalik na ulit ako sa eskwela para sa aming training sa campus journalism. Bitbit ko ang isang binder na binalutan ko ng kulay orange na kartolina na ginuhitan ko ng mukha ni Garfield at naka-plastic cover pa hahaha. Hindi ko alam kung bakit si Garfield ang iginuhit ko dun, ang alam ko lang malapit kasi sa orange ang kulay ni Garfield lol.

            Ang laman ng binder ay ilang piraso ng papel at isang bagong People’s Journal na dyaryo. Araw-araw bago sumakay ng tricycle pabalik sa eskwela, bumibili muna ako ng tabloid sa gilid ng terminal. Ako kasi ang naka-assign sa sports writing kaya kailangan kong pag-aralan kung paano ba isinusulat ang isang magandang balitang pampalakasan. Lagi kong kasama noon ang kapareha ko sa pagsulat ng sports, ako sa English yung kasama ko naman ay sa Filipino.

            Sa totoo lang, wala naman talaga akong natutunan sa training namin na iyon sa journalism hahaha. Dahil ang totoo, huli na nang sumali ako sa grupo bilang hindi naman talaga sports writing ang target ko. Sabihin na natin na second best lang ako para sa target kong feature writing. Yung kaklase kong katunog ng apelyido ko ang mas pinili ng gurong tagapagsanay namin noon. Siguro, nanghinyang lang siya sa akin, kaya ako na lang ang ginamit niyang pampuno sa lupon na ilalahok niya sa larangan ng pagsulat, dahil nung oras na yun, kulang na lang siya ng sports writer, so ako na lang ganun lol.

            Pagdating ko sa klasrum kung saan kami nagsasanay, uupo lang ako sa isang upuan, ilalatag ng guro na nagsasanay sa amin ang isang bulto ng broadsheet newspapers. “Oh ayan, hanapin niyo na yung section nyo dyan, basahin niyo at pag-aralan, tapus sumulat kayo ng gawa ninyo, ipakita niyo sa akin pagkatapos.” Ganun lang kaikli ang kanyang instruction, matapos yun ay babalik na siya sa kanyang lamesa at magtsi-check at magre-record. Lalapit naman ako sa kung saan niya nilapag ang mga dyaryo, kukunin ang sports section, at ilalapat sa mukha ko ang isang malaking pahina… nakakalula para sa akin ang mga malalaking dyaryo.

            Nanghihinayang ako kasi hindi ko inabutan yung unang yugto ng pagsasanay nila nung ako ay hindi pa parte ng campus journalism club. Sabi nila (ng mga kaklase ko), noong una daw ay tutok sa kanila ang guro namin, dumaan sila sa proseso kaya nung naituro na niya lahat, panahon naman daw ng pagsulat. Sa loob-loob ko, “Eh pa’no naman ako? Ma’am turuan mo ako, bago lang ako, hugot lang ako hello! Sports ‘to, hindi ko ‘to alam” hahaha. Pero tuwing aattend ako ng pagsasanay, parehong mga instruction lang ang sinasabi niya, “kunin ang dyaryo, basahin at magsulat ng sarili mo”. Kaya madalas sa kasama kong sports writer ako nagtatanong, na hindi ko naman din maintindihan ng lubos. Hindi ko rin magawang magtanong sa kanya (sa aming guro), kasi lagi siyang abala.

            Kaya yung dala kong People’s Journal na tabloid ang ginagamit ko. Kinokopya ko yung nakasulat na isang sports news doon sa aking burador, ipakikita ko sa kanya, tapus titignan niya lang ng ilang saglit, sabay lagay ng isang malaking tsek! Sasabihin pa niya, lalo na kung hindi pa alas-tres (oras ng tapos namin sa training) “Oh sige gumawa ka pa”, ako naman “oh sige kokopya pa ko” hahaha. At ganun palagi natatapos ang training ko sa maghapon hahaha. Minsan kasi sakto yung balita sa broadsheet, kumbaga parang buod yung nasa tabloid na dala ko lol.

            Parang nakakatampo pa dahil sa cartoonist namin todo sipat siya sa ginagawa. Samantalang yung sa akin (at pati na rin sa iba) wala lang. Hindi ko nga alam kung alam niya bang hindi ko yun gawa, o sinasadya nya lang talaga yun para daw marami kaming ma-encounter na sample. Hindi ko talaga noon maintindihan.

            Kaya nung araw ng kompetisyon… ayun, nagmala-feature writer at ako… at ano pa nga ba…“nga-nga”… ligwak sa aking kategorya!

            Kaya nung nasa high school na ako, hindi na ako muli pang sumali. Pero dala na rin na kailangan kong lumahok lalo na’t  4^th year kami noon at kailangan kong magkaroon co-curricular activities para sa ‘honors’, ayun sumubok ako sa huling taon ko sa high school, na sabi ko sa sarili, ito na rin marahil ang huling pagkakataon na gagawin ko ito.

            Sumubok ako sa pagsulat ng lathalain… at parang dejavu… bilang dati na siyang manunulat ng lathalain sa aming school publication, siya (kaklase ko) pa rin ang nanatili sa pwesto. Pumangalawa lamang ang gawa ko sa kanya sa pamamagitan ng mga boto.

            Nariyang sa pagli-lay-out na lang daw ako sumali o kaya sa ganito, o kaya sa ganyan. Tiyak pa rin naman daw na makakukuha ako ng panalo. Pero… ayoko na. Umuwi na lang din ako nung araw na yun. Tinanggihan ko ang lahat ng kanilang alok. Ayokong malagay sa hindi ko gusto, kasi baka maulit na naman yung nangyari sa akin nung nasa elementarya pa ako.

            Kaya sa tuwing babasahin ko ang mga gawa ng mga manunulat namin sa official newspaper ng aming eskwelahan (noong high school), minsan naiisip ko sana man lang nakagawa ako ng isang mailalathala dito. Pero mula nung ganun nga ang aking mga naging karanasan, medyo tumamlay ako sa nais kong magsulat. Naisip ko baka hindi lang talaga ako mahusay… iba ang hilig… iba ang mahusay sa hilig lamang gawin.

x-o-x-o-x

            Bigla ko lang naalala ang lahat ng mga ito. Ngayong araw kasi ibinahagi ang huling official newspaper ng eskwelahan (kung saan ako nagtuturo o nagturo lol) para sa school year 2013-2014. Nakakatawa na kung kailan di na ako estudyante saka ko naman nakita ang ilan sa mga gawa ko na nailimbag sa isang babasahing pampaaralan. Nakakatuwa na yung nais kong mangyari noon ay ngayon lang nagkatotoo hahaha. Mabuti nga’t nangyari pa kahit sa pinakahuling pagkakataon…

x-o-x-o-x

P.S.

            Siya nga pala, wala akong sama ng loob sa gurong tagapagsanay namin sa journalism noong nasa elementarya pa ako. Marahil ay di lang talaga siya nagkaroon ng oras sa akin. Bilang huli na rin ang aking pagdating. Marami rin akong natutunan sa kanya sa English class namin, gustong-gusto ko kapag nagpapagawa siya noon ng essay na binabasa namin sa harap ng aming mga kaklase, ang pagre-recite ng tula at ang pagbabasa ng mga short stories. Sa kanya ko natutunan ang halaga ng pagiging palabasa (wide reader). May kasalanan din ako sa kanya, dahil kung anu-ano ang binabasa ko noong kami’y nagsasanay pa. Hindi talaga mga sports news ang kinukuha ko mula sa mga bulto ng dyaryo na binibigay niya sa amin, mga showbiz news at mga cool na cool na science news ang pinagkakaabalahan ko noon hahaha. Lol.

x-o-x-o-x

#MgaKwentoSaTagAraw

#Salamat

Ang Pamilyar na Init at Ang Hilig kong Makikain

Ika-13 ng Abril, 2014

Linggo, 10:23 ng gabi

            Kaninang hapon, sa sobrang katamaran kong kumuha ng inumin sa baba, tyinaga kong uminom ng tubig sa banyo malapit sa kwarto ko. Mabuti nga at sa may lababo ko pa naisipang uminom ng tubig at hindi sa inidoro hahaha. Eeewww!

            Dun kasi sa isang pelikulang napanuod ko kung saan ang sitwasyon ay puno na ng kakapusan sa pagkain at tubig, nagawa ng isang karakter na mag-survive sa pamamagitan ng pagkain ng toilet tissue at pag-inom ng tubig mula sa toilet bowl. Sa’n ka pa?

            Pero syempre di naman aabot sa ganung punto ang katamaran ko. Ayoko kasing kumilos kapag mainit, parang nakakapanghina ang panahon. Oo, alam ko na kasiraan sa pagkatao ko ang katamaran, pero tuwing weekend lang naman ito, tuwing weekdays naman, wala akong pakialam kahit maarawan pa ako… dati yun noong may pasok pa… eh ngayon kaya? Hahaha. Ewan.

            Buong araw lang akong nakahiga sa kama. Nanunuod ng mga kung anong mahahalukay sa netbook ko… pero wala naman talaga dun ang pokus ko. Maaaring nakatingin ako sa screen pero iba yung tumatakbo sa aking isip.

            Kanina, habang nakahiga pa rin sa kama, dinadama ko ang init sa kwarto. Sarado ang pintuan at hinayaan ko lang na bukas ang mga bintana para sumingaw kahit paano ang init, pero nakaladlad pa rin ang mga kurtina gayong wala naman akong makikitang magandang view sa labas kundi ang mga wagas naming kapitbahay hahaha.

            Sa isip ko, pamilyar ang init na nararamdaman ko sa aking kwarto. Ganito yung init na nararamdaman ko nung bata pa ako noong madalas pa akong maglaro sa labas. Ganitong-ganito yun, nasabi ko sa aking sarili. At lumutang na lang bigla sa isip ko ang mga alaala. Ipinikit ko ang aking mga mata… tapus… ayun nakatulog na ako lol.

            Paggising ko madilim na… ano pa bang bago? Dumiretso na ako sa banyo at naligo.

x-o-x-o-x

            Bigla ko lang naalala na nung bata pa ako, mahilig pala akong makikain sa ibang bahay hahaha. Hindi naman sa wala kaming makain lol, ganun lang talaga ako kagala nung bata na kabaligtaran naman sa ngayon. Sa sobrang pagkalayas ko noon, madalas akong abutan ng oras ng pagkain sa ibang bahay, tanghalian man o hapunan.

            Ewan ko pero masaya ako noon kapag nakikisalo ako sa ibang pamilya. Ganun pa siguro kakapal ang mukha ko na kapag inayang kumain ‘go lang’ hahaha, kahit pa pwede naman akong umuwi muna sa amin at kumain. Pero, naisip ko baka dun na rin nagsimula yung pagiging mapagmasid ko (wow?).

            Iba’t ibang lamesa ang natunghayan ko nung bata pa ako – may hugis rectangle, square at bilog. May gawa sa kahoy, plastic at glass. Iba’t iba rin ang paraan ng pagkain – may gumagamit ng serving spoon, meron namang kung ano yung pinangsubo mo ay yun din ang ipangkukuha mo ng pagkain hahaha. May gumagamit ng placemat meron ding hindi. May pamilya na nakaupo talaga sa paligid ng lamesa at sabay-sabay kumakain, meron namang nasa lamesa lang ang mga inihandang pagkain at doon kumakain sa may sala kaharap ang tv.

            May mga palaalok, yung tipong may laman pa nga yung plato mo, nang-aalok na agad ng iba pang makakain. Meron namang ‘bahala ka na dyan, tutal nakikain ka lang naman’ hahaha. Meron akong nasaluhan na isa lang ang ulam pero masarap, meron ding marami nga pero ang tatabang naman lol, may simple tulad ng mga pritong ulam.

            Meron ding hindi plato ang ginagamit sa pagkain, kapag bata ang binibigay ay bowl. Parang ‘beybi’ ganun. May pamilya na kumpleto ang mga kubyertos, meron namang swerte ka kung abutan hahaha, kung hindi baka kutsara o tinidor lang. May pamilya akong nasaluhan na nagkakamay, kaya nakikamay din ako, nakakahiya naman di ba hahaha. May naghuhugas ng kamay bago kumain, mayroon ding wapakels kung saan nagmula ang mga kamay lol.

            May mga kalaro akong binobola pa para kumain ng gulay. Yung gagamitin pa ako para kumain ng gulay yung anak nila. Sasabihin – “Oy tignan mo nga si Jeff oh kumakain ng gulay, tapus ikaw hindi. Sige nga Jeff pakita mo nga”, tapus subo naman ako ng isang bulto ng ampalaya hahaha! “Oh di ba, hindi naman mapait di ba Jeff?”, oo na lang ako, kahit naluluha na ako saa kapaitan hahaha.

            May mga partikular sa pagkakaayos ng ginamit na kutsara at tinidor pagkatapus kumain. Tandang-tanda ko pa, tinuruan pa ako ng maldita kong kalaro nun. Sabi niya – “Tapus ka na ba?”, oo naman ako kasi tapus na talaga ako kumain. “Eh bakit di pa nakaayos yung kutsara at tindor mo? Dapat ganito”, at tinignan ko na lang ang ginawa niya. Ganun pala sa kanila hahaha.

            Siya nga pala mayroon ding nagdarasal muna bago kumain, kaya ako, ayun panggap-panggap din pag may time lol.

            Kaya siguro ako nawili makikain kasi iba’t iba ang natututunan ko mula sa pakikisalo sa ibang pamilya. Pero syempre ‘da best’ pa rin sa bahay kung saan pwede akong kumain ng nakataas ang paa hehehe.

x-o-x-o-x

            Hindi nga pala ako palakamay kapag kumakain, kahit pa ang ulam ay dapat kamayin. Tandang-tanda ko kasi yung pangalawa kong ate na maarte, kahit pa alimango na o hipon ang ulam namin, hindi pa rin siya nagkakamay, todo kutsara at tinidor pa rin siya. Kaya yun ginaya ko siya hahaha. Hanggang ngayon, nakuha ko yun sa kaniya lol.

x-o-x-o-x

 #MgaKwentoSaTagAraw