bakit ganun...

2018 07 04 (Wed, 9:34 PM)

            Sabi ko na nga ba, naglalaro ang mga daga kapag wala ang pusa; sa puntong ito, ako yung pusa at ang mga bagets naman ang daga.

            Habang wala pa silang teacher, napadaan ako sa room nila, at naaktuhan ko ang mga bubwit na lalaki na naghaharutan sa likod ng room. Gamit ang 4 na hard hats na suot nila, at ginawa pang espada ang mga walis. Nung nakita nila ako na naglalakad patungo sa kanila, biglang kumaripas ang mga bubwit; akala naman nila ay hindi ko nakita kung sino-sino ang mga iyon. Kaya sinabihan ko si student J na wag munang pauwiin ang mga pasaway, saktong may last period pa ako kaya di ko sila mahaharap pa.

            After ng last period, dali-dali akong bumalik sa faculty, nag-ayos ng gamit at binitbit ang aking bag papunta sa aming classroom. Kinausap ko ang mga bagets. Ewan ko ba, napakabata pa rin ng attitude nila. 14 years ago eh ka-edad ko lang din naman sila (parang ang tanda ko na ah hahaha). Kung sa panahon namin yun nangyari, siguro ay hiyang-hiya na kami sa aming adviser. Pero iba ang mga bagets ngayon. Yung alam naman nilang mali sila pero kanina habang kinakausap ko sila ay tuwang-tuwa pa na ibinabahagi ang kwento ng kaharutan nila. Makikita yung lakas ng imahinasyon nila sa ginawa nilang kalokohan, nagniningning pa ang mga mata. Naiba lang ang ihip ng hangin nung naramdaman nilang hindi sila makakauwi sa akin hangga’t di sila nagseseryoso. At yun na nga, sila na rin ang pinag-isip ko ng kanilang disciplinary action, dahil kung ako, hay naku…

            Sabi pa ni student M, kaya lang daw niya sinuot yung hard hat ay dahil gusto lang daw niyang mag-picture suot yun para malaman daw niya kung bagay ba sa kanya ang maging engineer… like what??? Yung di ko alam kung matatawa ba ko o maiinis. Sa dinami-dami ng sasabihin di ba, mga ganung rason pa talaga. Ang tinignan ko na lang na positibo ay yung aware naman sila na mali ang kanilang ginawa. Okay na rin na masampolan ang 6 na makukulit na bagets. Tignan ko lang kung magawa nila ang kanilang 1 week na disciplinary task. Gudlak!

            Sa pag-uwi ko naman, nasalubong ko ang maraming kabataan sa daan. Kasabay ko silang naglalakad, maya-maya ay bigla na lang naghabulan ang mga bata, karamihan ay naka-civilian pero yung iba naka-uniform pa, at ang kinagulat ko ay yung isa sa mga naka-civilian ay dati naming student, kaya sinundan ko sila pero sa dami eh watak-watak ang kanilang mga pwesto. Ang nakilala ko lang ay ang dati naming mag-aaral na si student N na naging estudyante ko noong grade 7 siya. Natapik ko pa siya sa balikat para makuha ko ang kanyang atensyon para tumigil na siya, akmang nag-aamok kasi si student N, gusto ko man siyang hawakan para pigilan pero galaw siya ng galaw at saka parang hindi niya ata ako kaagad na na-recognize. Sa likod ko may matanda na sumigaw na “wag nyong awatin yang mga yan” napalingon ako, like bakit hindi? Pagbaling ko ulit kay student N ay sakto naman na may rumondang pulis, kaya bago pa magkaroon ng aktwal na gulo ay napigilan naman sila dahil sa presensya ng pulis na rumonda. Ang sabi ng pulis kay student N ay “ikaw na naman…”

            Sumakay na ako ng trike. “Grabe mga kabataan ngayon,” banggit ng nasakyan kong trike driver… “opo, mga pasaway,” banggit ko na wala sa loob. Kasi naisip ko, dumaan na’t lahat si student N sa aming mga guro pero, bakit ganun…