KORTA BISTANG TIBOBOS

Ika-21 ng Abril, 2013 Linggo, 10:59 ng gabi ‘Ano ang pinanuod mo ngayong gabi?’             Katatapos ko lang panuorin ang isang lumang documentary, na walang copyright kaya di ko alam kung anung taon ito pinalabas, na tumatalakay sa pagiging ‘left-handed’ ng isang tao.             Matagal na akong nagtatanong at napapaisip kung bakit o paano nagiging kaliwete ang isang tao. Gusto kong makakuha ng mas komprehensibong sagot bukod sa madaling i-rason na ang kanang bahagi ng utak ay naging dominante kaya nagiging kaliwete ang isang tao.             Kung babalikan ang nakalipas, mabuti na lang at hindi ako nabuhay noong mga panahong ang pagiging isang ‘ kaliwete’ ay katumbas ng pagiging isang ‘ kriminal’ . Ito yung mga panahon na masyado pang makitid ang pang-unawa ng mga tao kaya’t ganun na lang ka-negatib...

Ika-13 ng Abril, 2013 Sabado, 5:25 ng hapon             Ito na naman yung isa sa mga tagpo sa buhay na wala kang maka-usap kundi ang sarili. Kaya ito, dating gawi, buksan ang netbook para magtype at kausapin ang sarili.             Sabihin na natin na nung isang linggo ay kuntento na ako na araw-araw nakakaalis sa bahay sa loob ng lima o anim na araw. Tapus ngayon, nakakulong na naman ako sa bahay mga dalawa o tatlong araw na.             Na-miss ko na talaga ang internet, kasi kahit wala ka sa labas pwede kang makipag-usap sa mga kaibigan at kakilala mo sa facebook, maki-update. Pero ngayon, gusto ko na lang isipin na baka ito yung mga oras na binibigay sa akin para ilaan sa sarili. Kunwari na lang self-interview… ‘Anung pinagkakaabalahan mo ngayon?’         ...

“HAPAG KAINAN” -jepbuendia-             Kung nakapagsasalita lamang itong aming hapag-kainan, marahil di sapat ang isang maghapon para sa lahat ng nasaksihan nitong mga tagpo. Ang mga selebrasyon, tawanan, kwentuhan, galit, pangaral pati na mga pagbubunyag at marami pang iba, lahat ng mga ito ay  nangyari dito sa aming munting hapag.             Bilang isang ina, maligaya ako na napagsisilbihan ko ang aking pamilya. Ang araw-araw na pagluluto at paghahain sa kanila ay naging parte na ng aking buhay.             Isang pahabang lamesa itong aming hapag. May tig-isang upuan sa magkabilang panulukan, at tig-tatlo naman sa gilid. Naging saksi ako kung paanong unti-tunting napupuno itong aming hapag ng mga umuupo’t kumakain sa paglipas ng panahon. Dati ay ang aking asawa lamang ang nakaupo sa panulukan at ako ...

“ROOMMATE” -jepbuendia-             Kinailangan kong manirahan sa mala-dorm na apartment na ito mula nung mag-aral ako ng kolehiyo. Mas malapit sa eskwelahan, mas okay yun para sa akin, menos din yun sa gastos. Kaya nga pinilit ko sila tita at kanyang asawa na nagpapa-aral sa akin dito sa Maynila na hayaan nila akong magrenta ng matutuluyan para di ako masyadong mahirapan, at saka nahihiya rin ako na makihalubilo sa kanilang pamilya, mas lalo ko lang nami-miss sila mama.             Kakaiba ang apartment building na ito. Mala-dormitoryo para sa mga estudyante ang itsura. Iba-iba rin ang laki ng mga kwarto, depende kung ilan ang kayang ilagak nito o depende sa kakayahang magbayad ng uupa. Halimbawa, kung may pambayad ka, pwede mong upahan ang isang buong kwarto para sa iyo, kung hindi naman, maaari kang makisalo sa iba, parang bedspacer, hati-hati na lang kayo sa baya...

Ika-01 ng Abril, 2013 Lunes, 6:15 ng umaga             Kagigising ko lang ngayon. Yung tipong nanlilimahid pa sa mantika yung mukha ko pero eto muna yung inuna kong gawin pagkagising J .             Dalawang bagay lang ang dahilan, una yung bumuo sa araw ko kahit kagigising ko pa lang, pangalawa yung parang sisira ng araw ko eh kagigising ko nga lang.             Naging maganda ang panimula ng araw ko dahil sa maliwanag na bintana na katabi ng aking higaan, sarap ng feeling kapag nakikita mong unti-unting nagliliwanag ang langit. Tapus yung weirdong poster na di ko alam kung payaso ba yun na nakangiti na nakadikit sa pinto. At nung nanghiram ako ng cellphone ng tatay ko, nakita ko sa sent items ang “ANLI 30” J . Hindi ko balak na pagtawanan ang tatay ko na ganun pala siya mag-register ng unlitxt service, ewan...

Ika-31 ng Marso, 2013 Linggo, 12:19 ng tanghali             Di pa ako kumakain. Sabi kasi ng tatay ko, napanis daw yung sinaing kong kanin kagabi. Ayoko na magsaing ulit. Nagluto ako ng kanin para sa aming tatlo, pero ako lang ata ang kumain kagabi, ayun dahil sa init ng panahon, mas marami ang nasayang kaysa nakain. Kaya mamayang hapon na lang siguro ako kakain.             Katatapos ko lang basahin ang ‘The Perks of being a Wallflower’. Tinapos ko na yung huling part ng libro para maisunod ko naman yung ‘The Alchemist’.             Kahit alam ko na kung paano matatapos ang kuwento ng ‘da perks’ siniguro ko lang na makukuha ko ang mga detalye ng istorya sa libro.             Sa isip ko, parang alam ko na kung bakit nakaka-‘relate’ ako kay Charlie. Sa...

Ika-30 ng Marso, 2013 Sabado, 12:07 ng tanghali             Ang init. Katatapos ko lang kumain.             Nasa ikaapat na bahagi na ako ng ‘The Perks of being a Wallflower’. Pakiramdam ko kahit pa’no pang pagtitipid sa pagbabasa ang gawin ko ay matatapos ko pa rin ng mabilis ang libro na yun. Pinapatagal ko talaga para maalala ko rin ng matagal-tagal ang kwento. Ewan ko kung bakit trip na trip ko yung takbo ng kuwento. Siguro nga kasi nakaka-relate ako kay Charlie. O baka ‘feelingero’ lang talaga ako.             Nagugustuhan ko na ulit ang panonood ng ‘Convergence’. Bukod sa panunuod ng ‘press conference’ sa channel 04, isa yun sa mga dati ko pang pinapanuod na ngayon ko na lang ulit nagagawang panuorin… o sabihin na nating ma-appreciate muli. Si Nikki pa rin naman ang host, tapus kasama na niya si Charlie...

Ika-29 ng Marso, 2013 Biyernes, 3:15 ng hapon             Tulad ni Charlie ng ‘da perks’, gusto ko rin sanang magsulat. Kaso, di ko rin alam kung tungkol saan ang isusulat ko. Parang napaka-selfish naman kung ang isusulat ko ay ang tungkol lamang sa sarili kong mga kuwento. Di rin naman siguro ako kasing talentado ng mga manunulat tulad nina Matute at Joaquin. Gusto ko sanang malaman kung pa’no at kung saan ba kumukuha ng inspirasyon ang mga manunulat, sa kanila bang mga sarili? Mula sa ibang tao? Sa paligid? Mga karanasan ng mga piling tao? O kaya mga tagpo sa buhay ng iba?             Marami pang tanong tulad ng isinisilang ba ang isang manunulat? Lahat ba ay maaaring magsulat? May mga kwalipikasyon ba para matawag kang isang tunay na manunulat? O pwede bang sumulat na lang ako ng ganito kalaya?           ...

Ika-28 ng Marso, 2013 Huwebes, 10:18 ng umaga             Nami-miss ko na ang blog ko. Iniisip ko kung meron pa bang bumibisita dun, o kung meron bang bagong komento na di ko pa nabibigyan ng reply. O kung meron bang nagtanong kung kamusta na ako, kung bakit na di na ako nagpo-post, o kung wala talagang nakapansin sa lahat ng mga nabanggit ko J .             Nakakapanibago talaga kapag wala kang internet ngayon sa bahay. Masyado na akong nasanay na laging naka-online at kung saan saan napupunta. Binago na talaga ng teknolohiya ang takbo ng ating mga buhay. Ngayon di mo na kailangan pang lumabas para lang makipag-socialize, dahil pwede mo naman gawin yun basta naka-online ka.             Sawa na ako na i-save na lang ang mga naisusulat ko sa netbook. Ewan ko pero parang nakagawian ko na rin talaga na kahit paa...