Pwede Bang Ako Muna Ngayon?

Palihim kong kuha habang nagkaklase...

Nung nag-aaral pa ako sa kolehiyo (kala mo naman napakatagal na ang lumipas) kapag di ko na masyado ma-absorb ang pinag-aaralan namin, madalas tulala lang ako sa bintana... naghihintay ng uwian :)

Yun yung mga moment na haggard na yung utak ko (wow meron?) para makaintindi pa ng kung anek-anek na lesson.

Kaya madalas talaga akong maupo malapit sa bintana. Kasi bukod sa mahangin, meron pang libreng short course sa photography haha, syempre gamit lang ang cheap kong nokia 3500c :) *bestfriend*

So habang busy ang lahat sa kakatalak dyan sa harap, super hanga naman ako sa cloud formations at ang kulay ng langit lalo na tuwing paglubog ng araw. Para sa akin droga na yun :) Nakaka-high ng feeling :)

Iniisip ko kasi na ang mga formation ng clouds na ang pinakamagandang artwork sa lahat... kasi walang kahit na sino man ang maaaring magdikta ng hugis o porma nito.

x-o-x-o-x

Naalala ko yung sinabi nung prof namin sa psychology, sabi niya hindi natin dapat pinipigil ang ating nararamdaman. Halimbawa kung galit na galit ang kaibigan mo dahil hiniwalayan ng syota, wag mo syang pakalmahin lang dahil di mo naman talaga naiintindihan ng lubos ang nararamdaman niya. Hayaan mong maubos sa isang iglap ang lahat ng kanyang galit.

Kaya nga daw may mga taong hirap mag-move on kasi lagi silang naka-linger pa rin sa di maubos na emosyon. In other words, dahil dun tawagin na lang natin silang mga shunga haha :) *ang sama*

Kaya nga kapag badtrip ako at medyo wala sa sarili... aba nilulubos ko na :) Baliw-baliwan na ito to da max para maubos agad ang topak :) Nandyang kain ako ng mga junk foods tutal patapon na rin ang buhay na 'to! lol :)

O kaya, soundtrip... basagan ng ears :) Or ligo to da max, yung tipong gumagawa pa ako ng sariling ulan sa banyo hahaha. Ganun lang. After ng isang bagsakan na baliwan blues... ayun back to abnormality :) Tuloy ulit ang life.

x-o-x-o-x

Maipapayo ko na masaya at makabuluhan ang pagsusulat. Mula nung hinayaan ko ang sarili ko na magsulat *kahit ano*, dun ko lang mas naintindihan ang sarili ko. Dun ko nakita na di naman pala ako laging naka-depende sa pananaw o payo ng iba... na meron din pala akong sariling mga paniniwala at ideya.

Natutunan ko rin na gamitin na lang ang masasakit na karanasan o nararamdaman para makagawa ng isang kahit super ikli lang na kwento. At least, di ako masyadong nagpapadala sa masasakit na bahagi ng buhay. *taray! drama?*

x-o-x-o-x

Speaking of nosi balasi, na-realize ko na hindi naman pala lahat ng kaklase ko ay naging super close ko... pero di ko naman din sila kagalit o kaaway. Wala lang. May ganun lang siguro talaga.

Ok na rin sa akin yun, kaysa naman yung mga nakapalibot na tao sayo ay feeling close di ba? hahaha. Yung tipong sarap ibaon sa lupa :) at sampal sampalin ang mukha lol :) *sadista talaga ako* at i-ngudngod sa putik at sabihan ng "hoy! close ba tayo?! lumayo-layo ka nga sa 'kin ah, naaalibadbaran ako sayo parasitiko!" hahaha :)

Well, so far, wala pa naman akong nasabihan nun, coz i'm kind :) *naubo... with phlegm*

x-o-x-o-x

And it's not really worthy to stay in a rat race. Yung mga taong nasa ganung kalagayan... hay ewan. Basta ako, eto proud tulaley. Pagod na ako sa rat race na yan. I've had enough. 

Yung tipong may makakasalubong ka tapus sasabihin "Uy! kaw na ba yun yung anu eklabu *mga papuri* kamusta ka na?... bakit ganyan ka na?" *anu?*

Minsan tuloy napapatingin ako sa salamin... may mali ba sa dati nang mali kong mukha? yung tipong lahat na lang... materyal ang batayan.

Pwede ko namang sabihin na "Lam mo successful na rin naman ako eh. Pinalaya ko yung sarili ko sa stereotype na kalagayan ng lipunang ito. Pinamuhay ko yung para sa kin ay tama at totoo. Ginawa kong batayan ang aking sarili. Kumikilos ako at nabubuhay nang hindi masyado naka-depende sa iba. Pwede na ba yun sayo? Kung hindi, sa kin ok lang."

Soplak ko na sana eh... kaso yung napadaan... hindi pala ako ang kausap. So eskapo mode na lang ako haha :)

Ang mahirap sa mundong 'to, pag nabigyan ka ng ganito, akala nila lahat na nasa iyo. Pagbibigyan ko ba sila... malamang hindi... pasensya na... PINAGBIGYAN KO LANG ANG AKING SARILI.