KORTA BISTANG TIBOBOS

Ka-haggard naman ang mga nagdaang araw. Tatlong linggo nga kaming nawalan ng pasok, pagbalik naman super buhos ang biyaya ng trabaho. Yung tipong pumasok ka ng fresh  tapus paglabas mo expired  ka na haha. Ganun talaga. Hay buhay. Buti na lang nariyan pa rin ang tawanan at kulitan  na dulot ng mga kaibigan mo sa trabaho :) Dagdag pa ang extra challenge 'pag high tide. Bawal sumayad ang mga paa sa lupa kung ayaw mabasa. Matagal na nga ang byahe, mahal pa ang pamasahe. x-o-x-o-x Napapanahon na ba? Nung nasa bakasyon mode ako (dahil sa bagyo, baha at high tide), naisip ko na mag-shift ng career. Feeling ko kasi, I need to expose myself to another type of workplace or environment para mag- grow  tulad ng malalagong puno sa kagubatan :) Yung ideya na 14 years na nga ang inilagi ko sa eskwelahan, pati ba naman ang trabaho ko sa school pa rin? Siguro ayoko lang maging masyadong familiar  sa atmosphere ng eskwelahan. Ganun lang. Di naman sa ...

"Tutuloy ka pa rin ba sa trabaho? May sakit pa rin si Jake, di mo ba ako matutulungan sa pagbabantay?" Yan lang ang hirap sa trabaho ko. Gusto ko man samahan ang aking asawa, wala akong magagawa. Ako ang sasalang para sa isang show mamayang gabi. Kailangan ko pa ring magpatawa kahit ang nararamdaman ko ay mabigat na. "Pasensya ka na Gloria. Alam mo naman itong trabaho namin... Humanap na ako ng kapalit pero wala talaga... Bantayan mong mabuti si Jake. Babalik din ako agad." Niyakap ko ng mahigpit ang aking asawa bago ako umalis. Yun lang ang magagawa ko sa ngayon, dahil kung di ako magtatrabho wala rin akong ipangpapagamot sa anak ko. Umaasa na lang ako na magiging ayos lang ang lahat, lalo na ang anak ko. Tuloy pa rin ang pagpapakita ng ngiti sa kabila ng pighati. Tuloy pa rin ang pagpapasaya kahit kaybigat na ng nadarama. Buhay payaso nga naman... ikinukubli ang nararamdaman gamit ang mga pinta sa mukha. Pagkatapos ng pagpapalabas, dali-dali akong n...

Kaninang umaga nakita ko na naman ang mga kalapating lumilipad... Naisip ko, buti pa sila malaya, eh ako padungaw-dungaw lang dito sa bintana. Napansin ko na, may isang kalapati sa grupong iyon na parang may problema sa kanyang paglipad... Maya-maya'y nabaling sya sa kanan, at muntik nang sumadsad sa lupa... buti na lang nakabawi siya ng lipad. "Elena!!! Anu bang ginagawa mo dyan! Halika nga't bumaba ka dito. Wala ka nang ginawa kung di ang dumungaw dyan!!! Tumulong kang mag-ayos dito para mamyang gabi. Dali!!!" Gabi-gabi na lang laging ganun... Tuwing pagkagat ng dilim, sya ring pagsadsad ko sa putik. Elena... pinaikling Magdalena. Nakakatawa. Isa rin pala akong kalapati... hindi malaya... mababa ang lipad... Makakaalis pa ba ako sa ganitong buhay? Sawang-sawa na ako sa ilalim ng pulang ilaw. "Anu ba?! Ang tagal mo ah!!! Hay naku... nagwawala na naman ang balyena. Sana pagkatapos nito, makabawi rin ako ng lipad. "Elena" -jep buendi...

Palihim kong kuha habang nagkaklase... Nung nag-aaral pa ako sa kolehiyo (kala mo naman napakatagal na ang lumipas) kapag di ko na masyado ma-absorb ang pinag-aaralan namin, madalas tulala  lang ako sa bintana... naghihintay ng uwian  :) Y un yung mga moment na haggard  na yung utak ko (wow meron?) para makaintindi pa ng kung anek-anek na lesson. Kaya madalas talaga akong maupo malapit sa bintana. Kasi bukod sa mahangin, meron pang libreng  short course sa photography haha, syempre gamit lang ang cheap kong  nokia 3500c  :) *bestfriend* So habang busy  ang lahat sa kakatalak dyan sa harap, super hanga naman ako sa cloud formations at ang kulay ng langit lalo na tuwing paglubog ng araw. Para sa akin droga  na yun :) Nakaka-high ng feeling :) Iniisip ko kasi na ang mga formation ng clouds na ang pinakamagandang artwork  sa lahat... kasi walang kahit na sino man ang maaaring magdikta ng hugis o porma nito. x-o-x-o-x Naalala k...

Grabe . Isa kami sa maraming ' pinalad ' na nasalanta ng matinding buhos ng ulan at pagbaha. Mahirap. Nakakabadtrip. Pero kung ikukumpara ko yung naranasan namin sa iba, feeling ko wala akong karapatang magreklamo... kasi ngayon kahit pa'no nakakaraos na kami, di tulad ng iba na patuloy pa rin ang nararanasanang hirap. Kaysaklap. Sana lang patuloy na ang pagganda ng panahon para ' everybody happy ' :) 1. Nanghihinayang Nung sabado lang lumisan nang tuluyan ang panauhing pandangal  namin sa bahay... ang baha . Nasiyahan s'ya masyado sa space na binigay namin sa kanya para makapasok s'ya nang tuluyan sa aming munting tahanan. Actually, tuwang tuwa kami dahil ang dami nyang pasalubong  sa amin na basura :) Gara! Galante pa :) Nanghihinayang ako kasi, di tuloy ako naka gala nung sabado, wala si mudra eh, so ako talaga ang kailangang maglinis ... hay... Di tuloy ako naka-attend ng birthday ng kaibigan ko... ako lang ang wala sa dabarkads... ang ending n...

Ang larawan ay mula  dito . LIGAW -jep buendia- Syempre, iba talaga yung feeling kapag kasama mo yung 'love of your life'... kilig to da bones :) Madalas kaming tumambay nun sa Manila Bay... sabay naming pinagmamasdan ang paglubog ng araw... napaka-romantic ng scene. Habang nakaupo kami, hiningi ko ang kamay ni Bea. Iniabot naman niya yun sa kin. Hinawakan ko ng mahigpit. Ang sarap hawakan ng kanyang kamay... malambot at banayad. Pinisil-pisil ko ang kanyang kamay tapus... PAK! * 'sang malakas na sampal * Bea:  Ang bastos mo Daniel ah!!! Daniel: *nagtataka* Ano? Anu bang ginawa ko? * hawak ang pisnging nangiwi sa pagkakasampal * Bea: Ayoko ng ganito... Nagpumiglas si Bea. Tumayo sya't tumakbo papunta sa kabilang kalsada. Di niya namalayan, may paparating pa lang humaharurot na sasakayan at... Daniel: Beaaaaaa!!!!  Isang malakas na kalabog ng pagkakabunggo. Kumalat sa kalsada ang dugo. Nang imulat ko ang aking mata, nagi...

KABIT -jep buendia- "Alam ko na darating din tayo sa puntong ito. Malungkot man pero, sabay nating lilisanin ang mundong ginawa natin. Inasahan ko na rin na baka mangyari nga... na baka nga di talaga pangmatagalan... baka nga... siguro tama sila. Pero... nais kong malaman mo na, nung mga oras na yun...masaya ako. Ang hirap pala ng ganito... Akala ko kasi wala nang katapusan yung mga oras na magkasama tayo... pero... yun na nga... dumating na." Nung mga oras na yun... Walang ibang naramdaman si Lyn kundi panlulumo at awa. Wala man lang ni isang salita s'yang nabanggit sa pamamaalam ni Ricky. Batid niya na wala siyang karapatang ipagtanggol ang sarili... isa lang siyang kerida. Kabit. May pamilyang dapat balikan si Ricky. Samantalang siya... akala niya'y makakaalis na siya sa dati niyang gawi. Pero hindi pala. Natapos din ang mga masasayang panaginip. Ito ang pinakamalungkot para sa kanya. Walang namutawi sa kanyang bibig. Unti-unti...

Oh  Gener  'anyare? 1. Isang linggo talaga kaming nawalan ng pasok dahil sa bagyo. Kahit di na ganun kalakas ang ulan, napakatagal namang humupa ng baha. Nag-enjoy sa pagtambay. 2. Kung alam ko lang na 1 week mawawalan ng pasok, umalis muna sana ako sa lugar namin. Stranded. Di makalabas ng bahay. Ayoko rin lumusong sa baha, dirty eh! :) *arti* Lam mo na maselan... Baka mabasa ang 'maselang bahaghari' lol. Hirap nun pag inatake ng germs :) *ang kati?* 3. Sya nga pala, wala na akong ibang kaharap at kausap kundi ang monitor. Nabubulag na nga ako eh kakatitig sa kanya. x-o-x-o-x Dear Charot, Di ko naman sinasadyang masaksihan ang isang eksena kanina... Malay ko ba? Isa lamang akong tulala na nilalang kanina sa bintana dahil pinagmamasadan ko ang baha... sosyal nga eh, umaagos na ang baha ngayon, may waves at kuryente pa:) Nakita ko ang neighbor naming lasengga with her julalay friend, nag-aaway sila ng kanyang boyfriend at ganito nga ang nangyari.... ...