“Iba talaga ang mga bata ngayon eh,”

     Kaninang tanghali habang naglalakad ako sa covered court papunta sa faculty, nasalubong ko si student A (na isa sa aking advisory class) kasama ang ipinakilala niyang parent o nanay niya. Pinasunod ko sila sa faculty para maibaba ko muna ang aking gamit at makausap ko silang mag-ina. Ang totoo niyan, hindi lang ang parent ni student A ang pinapupunta ko (last week pa) kundi pati na rin ang ilan sa mga kaklase niya, ngunit laging ang sagot sa akin ng mga bata ay hindi raw makapupunta ang kanilang magulang sa sari-sarili nilang dahilan.

     Ang dahilan kung bakit ko pinatatawag ang kanilang magulang ay dahil sa kanilang pagka-cutting class. Kasagsagan noon ng habagat at kare-resume pa lang ng klase; itong sila student A and company ay hindi pumasok sa eskwela, sa halip ay nagpunta sa mall at sa bahay ng klasmey nila. Ang idinahilan sa akin ng isa ay dahil daw sumakit ang tiyan nya. Wow ang galeng! So, kapag sumakit ang tiyan ay sa mall pupunta?

     Tinanong ko ang nanay ni student A kung naikwento na ba ng anak niya ang ginawa nila, “Oo,” naman sagot ni nanay, tapus ngingisi-ngisi pa si student A. Di ko mawari si nanay kasi wala man lang akong nakitang “pag-aalala” o yung feeling ba ng disappointment sa ginawa ng anak. Wala man lang din akong naramdaman na emosyon sa pangangaral niya sa anak niya, parang feeling ko ay okay lang sa kanya ang nangyari. Sinabi ko na lang kay nanay na delikado ang ginawa ng anak niya (lalo pa at babae siya) na paano na lang kung may mangyaring masama noong nag-cutting sila, yung inakala niya na pumasok sa eskwela ang kanyang anak pero yun pala ay napahamak na sa labas. Pinasulat ko sa papel si nanay bilang katunayan na naipaalam ko sa kanya ang nangyaring ito at pinapirma, hiningi ko na rin ang kanyang contact number para madali ko siyang makontak ulit kapag kailangan.

     “Pagpasensyahan nyo na sir,” banggit ni nanay. Di ko “gets” kung bakit niya yun sinabi, bakit ba siya nanghihingi ng pasensya sa akin, eh hindi ko naman ginawa iyon para sa sarili ko kundi para sa kanilang mag-ina. “Iba talaga ang mga bata ngayon eh,” dagdag pa niya. Tumango na lang ako kay nanay.

     Hindi naman sa gusto kong pagalitan niya ang kanyang anak sa harap ko; siguro hinanap ko lang yung “pwersa” ba sa kanyang pangangaral sa anak tulad ng ibang magulang na nakausap ko, pakiramdam ko kasi yun yung patunay na kaya mong pasunurin at gabayan ang iyong anak.

     Naibulong ko na lang sa aking sarili matapos ang aming pag-uusap – “Oo nga pala, iba na rin ang mga magulang ngayon…”