"Ayokong magpaka-super hero."

Ika-02 ng Marso, 2015

Lunes, 6:02 ng gabi

            Paggising ko sa umaga, naiisip ko, magkikita na naman kami ng mga ‘disturbed’ na bata. Papasok na ulit ako sa ‘bahay-kalinga’. Sa pananaw ko ang mga paaralan ngayon, lalo na yung pampubliko, ay di na lang lugar kung saan ang mga bata ay dapat matuto. Nandito na lahat… lahat-lahat!

            Mga matalino, matalinaw… mga may kaya, kinakaya, walang kaya… malinis, madungis… magalang, walang kamodo-modo… masayahin, bugnutin… malusog, malnourished… may magulang, pinabayaan ng magulang… pumapasok para mag-aral, pumapasok para hindi mag-aral… isip bata, mga isip na polluted ng kaisipang pang matanda… mga batang nagabayan ng tama, mga batang ginabayan ngunit walang nagagawang tama… mga pumasa, mga pinapasa na lang.

            Hindi sa nawawalan ako ng inspirasyon para magpatuloy sa pagtuturo. Dapat nga itong mga nao-observe ko ang dapat na magbigay lakas sa akin para ‘go pa rin ng go!’. Pero hindi kasi ako isang super hero!

            Minsan naiinis ako sa mga nakakausap na magulang na parang wala nang lakas at awtoridad na patinuin ang kanilang mga anak, “Ewan ko nga sir eh blah blah blah… hindi ko na alam ang gagawin sa batang yan!” Tinititigan ko na lang sila sa mata. Sa isip ko gusto ko sanang sabihin, “So ano? Eskwelahan ba ang papasan ng obligasyon niyo? Kami pa ba? Ako pa ba? Eh bawal nga naming makanti man lang yang anak ninyo, kasi binibeybi na ang mga bata ngayon!” Pero sa isip ko lang naman yun. Mamumula na lang ako sa pagtitiis sa saloobin ko.

            Alam ko sa aking sarili na hindi ako pwedeng mag-isip ng ganuon. Para saan pa na naging guro ako? Para saan pa ang paaralan na pinapasukan ng mga batang ito?

            May mga bata na parang ‘magic’. Takang-taka ako kung pa’no nakaabot sa level na ito. Di lubos na nakababasa at nakauunawa. Walang disiplina sa pag-aaral. Ayoko magtanong kung bakit nakaabot ang batang ito sa ganitong grade level, dahil parang sinampal ko na rin yung sarili ko. Sa amin pa rin naman ang huling tanong… anong ginawa mo?

            May mga araw na hindi kaagad ako nakapagsisimula ng lesson sa isang klase. Unang-una, naroon yung mga batang tinatawag kong ‘disturbed’… nakakaawa… pero minsan nakauubos din ng pang-unawa. Sinabihan mo na, pinagsabihan mo na, pinakiusapan mo na, ‘puto at kutsinta’ ikaw na lang ang mananawa!

            Inuunawa ko na lang ang mga batang ganun. Kasi baka sa loob nila, durog na durog na. Tapus pagagalitan ko pa ba? Ano na ang mangyayari sa kanila? Sa tingin ko talaga, ang mga batang ganito ay dapat na wala muna sa klasrum. Unang-una, naiistorbo nila yung mga batang hindi naman ganuon ka-‘disturbed’. Pero sila na ‘disturbed’ ay dapat sana nasa counseling para mahilom muna ang nasa loob nila, saka para maihanda muna sila sa pag-aaral.

            Maraming factors kung bakit ganito na ang mga estudyante sa ngayon. Pwedeng dahil sa mga guro na rin, mga magulang, media at kung anu-ano pa. Sa paaralan minsan nakakatawa yung ‘Boom Panes!” saka yung “Eh di Wow!” pero ‘leche flan’ naman, madalas dahil sa mga ganito, puro kalokohan na ang mga bata kapag kinakausap. Mas updated pa sa mga telenovela at Korean popstars kaysa mga aralin! Ang babata pa kung ‘kumire’ kala mo may papakain sila pag nabuntis. Dahil sa bilis at dami ng impormasyon na maibibigay ng internet sa ngayon, mas marami pa silang alam na porn sites kaysa mga mga educational sites. Ang sarap pagsasampalin ng bibig kung makapagmura lalo na mga babae pa naman. At ang mas malupit sa mga estudyante ngayon ay ikaw pa ang KONTRABIDA sa buhay nila kapag itinatama mo ang kanilang pag-uugali! Ayokong sumuko sa pagtutuwid sa kanila, pero ayoko rin ng binabalewala. Ang sakit kaya…

            Bahay-kalinga na ngang maituturing ang paaralan. Sa mga uri pa lang ng estudyante meron sa loob nito, makikinita mo na ang susunod na sakit at problema ng lipunan. Pero sige, bigyan naman daw ng ‘chance’… malay mo magbago. Maraming-maraming ‘chance’… malay mo talaga may magbago.

            Kahanga-hanga talaga yung mga gurong nagpapakadakila. At wala pa ako sa ganuong punto. Hindi sa araw-araw ay dakila kong maituturing ang ginagawa ko. Newbie pa lang ako eh. Naghahanap pa ako ng inspirasyon at katotohanan mula sa iba pang mga guro. Minsan iniisip ko yung mga naging teachers ko. Yung mga iniidolo ko. Sana kung paano nila kami tinuruan noon ng disiplina at tamang pag-uugali ay magawa ko rin ngayon. Mga nagtuturo pa rin naman sila hanggang ngayon, gusto ko sanang malaman kung ganuon pa rin ba sila kasigasig na magturo tulad nung dati, dahil kung malalaman ko na pati sila ay nawawalan na rin ng lakas para magpatuloy sa ganitong lagay o sitwasyon ng edukasyon sa ngayon, baka mawala  na lang din ako sa napakahirap ngunit napaka-fulfilling na propesyong ito.

            Napakadaling magpaka-ideal sa isip. Pero sa katotohanan, magtatalo lang talaga ang iyong ideal na kaisipan sa reyalidad na nagaganap. Mamimili ka. Mamimili ka talaga sa dalawa. Mamamatay ka kapag purong ideal, malulusaw ka rin naman kapag tatanggapin mo ang mga nangyayari ng ganun-ganun na lang.

            Hay… hay naku.

            Masaya na akong malaman na normal lang din akong tao. Ayokong magpaka-super hero.

            Hero lang! Lols.