Sige na nga, sabihin na nating year-end post ito.

                12.31.2015 (9:56 PM)

Dalawang oras na lang bago mag-2016!

                Yey! Di naman talaga ako excited hahaha. I am full of hope (or hopeful, same lang ba yun? Lol) para sa darating na taon pero very usual na lang din ang event na ito. Lagi rin naman akong inaabot ng past twelve midnight bago matulog. Mahirap din naman magkaroon ng event sa labas; ang daming putukan at saka nakakasulasok kaya ang amoy ng pulbura.

                Kaya ngayong gabi, balak ko sanang abutan ng bagong taon na nagbabasa sa gitna ng kaingayan hahaha. Well, balak lang naman; pwedeng di rin matuloy. Ako pa ba!

                Gustong-gusto ko yung statement na nabasa ko sa speech ng isa sa naging prof ko – “…to read as if my life was dependent on it.” May sampal factor sa akin kasi ang tamad kong magbasa hahaha (I mean mag-aral na rin). Tulad ng parang nakatatak na sa isip ko yung sinabi ng isang child prodigy – “Learning is as essential as eating.” Nakakainis sila nang di ko alam kung bakit hahaha.

                Ang kinain ko ay ispageti, prayd tsiken, buko salad na fruit salad (basta)… tapus nagkape ako with tinapay na may ube dyam. Yung mga kinain ko ay wala naman talagang kinalaman.

                Ang korni-korni na dati nag-iisip pa ako ng tema ng buhay ko kada magpapalit ng taon. Gusto ko sanang ibahagi yung iba pero nakalimutan ko na sa kakornihan ng ganung uri ng pakana sa buhay. Ah ok, naalala ko yung isa – “Chasing dreams!” Yak hahaha. Ang ending, puro ako tulog at wala namang dreams na na-achieve.

                Hinahanap ko yung libro ni Ricky Lee na may pamagat na Quiapo (parang ganyan, nakalimutan ko) at saka gusto ko rin mabili at mabasa yung nobelang Tatlong Araw Tatlong Gabi ni Eros Atalia. O baka naman, nag-iipon lang talaga ako ng mga libro sa ilalim ng aking kama. At sama-sama kaming natutulog.

                I cannot recall remarkable moments ng taong 2015 (parang wala naman or alibi ko lang kasi ang ingay eh, torotot and putukan everywhere). Siguro, pag tumatanda ka na, nag-iiba na ang kahulugan sa iyo ng mga salitang remarkable, memorable or special. Maraming masasayang nangyari ngayong 2015, pero sa paglipas ng taon, nag-iba na rin pamantayan ko para maihanay yun sa mga “wow! astig events” ng buhay. Pero I’m so thankful pa rin. Napakaraming blessings kaya! Insensitive lang ako ng slight. Ganyan.

                I’m so excited na parang hindi naman hahaha. Pag nakikita ko ang kwarto ko, kahit maging 2016 na ganun pa rin naman ang itsura – messy. Pero ganun talaga, may tamang oras for things to fall into right places, and so I am waiting for things inside my room to fall into their respective places without me exerting an effort hahaha. Pero syempre, hindi papayag ang law of inertia. Hindi talaga gagalaw ang mga bagay unless may external force na magpapagalaw dito. Pero malay mo (maging masipag ako).

                One and a half hour pa… anu pa bang masasabi ko para kunwari ay may year end post ako.

                I appreciate my hair now (bawat strand lol). Hindi naman taglagas pero ganyan ang season na taglay ng buhok ko hahaha. Kailangan mabigyan ito ng solusyon sa lalong madaling panahon. Pero kung ito ay itinakda na ng aking genes… hindi, hindi pwede. Delete! Oo, pwede nga pa lang magkaroon ng deletion sa ating genes kapag nag-undergo ito ng mutation, at sana ma-delete ang portion na yun, or ma-turn off or ma-inactivate.

                Sniff… Sniff…

                Di pa naman amoy pulbura sa kwarto… pero mamaya sure na yan. Nagiging tinapa ang lahat ng tao dito sa lugar namin tuwing new year’s eve. Tradisyon na eh! Eh! Eh! Eh!

                Speaking of tema para sa taong ito, naisip ko pwede na ba yung – “Reading as a form of procrastination.” Parang di naman tema, parang slogan. Magbasa na lang kaysa matulog lagi. O kaya magbasa na lang kaysa tulala. Magbasa kapag walang maisip, kapag tinatamad or walang magawa.

                Nakaka-conscious magbasa kapag nasa jeep. Nung unang mga subok ko, nakakailang. Nakaka-paranoid nung simula, para sa mga kasabay mo sa byahe na wala namang hawak na libro, ikaw lang ang meron. Pero nakagawian ko na rin, dedma lang din naman ang mga tao eh, ako lang ang praning sa loob ng isip ko hahaha. Tapus tinigilan ko na rin. Kasi ang hirap pa lang magbasa sa byahe, yung pagbaba ko sa jeep may hilo-effect lol.

                Isang oras na lang.

                Happy New Year Na!

                12.31.2015 (10:53 PM)