Lutang-Lutang

Ika-28 ng Mayo, 2013

Martes, 4:15 ng hapon

                Nasisikipan na ako sa mundong ginagalawan ko ngayon. Para bang kasing liit na lamang ng faculty ang ginagalawan kong espasyo. Pakiramdam ko, di na ako bagay sa lugar kung nasaan man ako ngayon. Sa loob ko, matagal ko nang alam na meron pang mas magandang lugar kumpara sa kung nasaan ako.

                Bakit nga ba ako nagtagal dito?...

                Tinanong ko na rin yan sa sarili ko. At parang wala akong tiyak na maibibigay na sagot. Ang alam ko lang, naging masaya ako kaya wala na muna akong inisip pang iba. Hanggang sa maglaon, di ko na rin pala magugustuhan pa ang magtagal dito.

                Natatandaan ko pa kung gaano ako ka-excited magturo noong unang taon ko pa lamang bilang isang guro. Yung pakiramdam na akala mo ikaw na ang may dala ng solusyon sa katamaran ng mga estudyante sa pag-aaral. Yung tipong kahit gaano pa karaming barumbado at mga pasaway na estudyante ang dumaan sa iyo, nananatili ka pa rin at naniniwala na balang araw mare-realize din nila kung bakit mo iyon ginagawa. Na kahit ano pang hirap ang dinanas mo sa kalikutan at kalokohan nila, umaasa ka pa rin na lahat ng ginawa mo ay magbubunga, maaaring di ganuon kabilis pero makikita rin sa hinaharap.

                Yung pagnanais na paunlarin at pagyamanin pa ang sarili mo sa bawat paglipas ng taon kahit pa minsan ay nagiging ‘hard’ ka na sa iyong sarili kasi nga pinipilit mong tumugma sa kung ano ang sa tingin mong tama.Yung nauubos ang oras mo kakaisip sa kung ano ang mas maganda at mabuti para sa kanila sa kabila nang marami ka na rin pa lang naiiwanan na di mo na talaga nagagawa.

                Sabi nga ng isang pari, ang pagtuturo ay hindi dapat ituring na isang pagsasakripisyo. Dahil sa pinili mo ang pagtuturo, ito dapat ay gustong-gusto mong gawin. Kung ikaw nga ay isang guro, ang pagtuturo dapat ang pinakananais mong gawin… ika nga eh ito ang iyong vocation at passion.

                Hindi ko alam pero, habang tumatagal, hindi ko mawari kung ako ba ay nasa eskwelahan pa rin. Hindi na bumibilis ang tibok ng aking puso sa tuwing papasok ako sa gate ng school na nangangahulugan ng pagkasabik ko sa pagpasok. Ngayon, parang nayayamot ako sa tuwing papasok na ako sa eskwelahan lols. Pakiramdam ko, ikukulong na naman ako sa loob ng maghapon hehe.

                Masaya pa rin naman ako kapag nakikita ko ang mga estudyante. Pero kapag naiisip ko na araw-araw akong papasok sa iisang lugar, nawawalan ako ng gana. Nandun pa rin naman yung kagustuhan ko na matuto ang mga bata sa pamamagitan ko, pero di ko alam kung saan nanggagaling ang pagnanais ko na makawala sa mga ‘usual’ na bagay na nagagawa ko.

                Para bang napakabagal ng takbo ng mundo ko ngayon.

                Ayoko ko munang bolahin ang sarili na napakaganda ng buhay. Dahil ang totoo, ang buhay ay depende sa kung paano mo ito tignan. Gusto ko munang maramdaman ang pagkayamot at kahit na ano pang negatibo sa loob ko. Gusto ko munang makita ang pangit… pambalanse sa positibo kong pananaw.

                Naiinis ako sa kung paanong di naman talaga napanghahawakan ng mga tao ang kanilang mga sinasabi. Tulad ko, maaaring ang mga sinasabi ko ngayon ay gamitin ng iba o mismo ng sarili ko laban sa akin. Sasabihin nila na hindi dapat ginagawa ang ganito, pero sila rin naman ang gumagawa, na kapag iba ang gumawa nun kala mo naman napaka-righteous na nila para sawayin at batikusin ang iba. Pag iba hindi pwede? Pag sila okay lang? lols. Hindi rin ako naniniwala na kailangan mong magmukhang matatag sa paningin ng iba para lang magkaroon ka ng acceptance at maging maganda ang impresyon ng marami sa iyo. Nalulukot lang ang mukha ko sa mga taong gumagawa nun, di ko sila kayang tignan.

                Ang mas nakakalungkot pa ay kung paano iniaangat ng iba ang kanilang sarili sa pamamagitan ng pagkukumpara sa iba. Mabuti sana kung napakahusay o napakagaling ng taong ginagamit nila bilang reference… matatawa ka na lang na tuwang-tuwa ang iba na mas mahusay sila sa mga hindi naman talaga nila ka-level.

                Maniniwala lamang ako na hindi na mapanghusga ang lipunang ito kapag ang bawat ay isa ay malaya nang nakalalabas ng tahanan nang hubad…

Hubad sa lahat ng dapat nating isuot para maging kakulay at kamukha ang marami.

-jepbuendia

5:07 ng hapon