Sembreak Notes

Ika-27 ng Oktubre, 2013

Linggo, 5:18 ng hapon

            Unang araw ng sembreak. Hapon na pero wala pa rin akong plano kung paano ko uubusin ang isang linggo para naman maging makabuluhan ang sembreak ko, hindi yung lagi na lang akong ‘tulala’ at tulog. Marami naman akong naiisip gawin pero di ko masimulan. Sabi nga eh, ang pagsisimula ng isang gawain ang pinakamahirap lalo na kapag mas pinapaboran mo ang katamaran hehe.

            Hindi naman ako makapanuod ng tv, dahil yung nag-iisa naming tv ay nasa kwarto ng ‘best enemy’ kong kapatid. Kaya radio lang at mga music sa cellphone ang napakikinggan ko sa maghapon, pati na rin pala yung ingay ng mga butihing kapitbahay lalo na ang kanilang ‘never-ending-concert’ sa kanilang videoke. Anyway, di naman talaga ako madalas manuod ng tv…

            Bukas ay eleksyong pang-barangay. Parang nadarama ko na huwag nang bumoto (bad example hehe). Sila-sila rin naman ang tumatakbo (ni hindi ko pa nga kilala yung iba), tapus pare-parehas lang din ang sinasabi na sila’y maglilingkod kuno, daming sinasabi, di na lang gawin. At saka ‘same-old-ways’ pa rin naman ang pangangampanya dito sa aming lugar, libakan ng mga partido, kala mo naman kaylinis nilang lahat hehe.

Ika-28 ng Oktubre, 2013

Lunes, 4:14 ng hapon

            Kailan kaya darating ang Bayantel para ayusin na ang telephone at internet connection namin. Sayang naman ang sembreak. Ito na nga lang yung panahon na pwede akong makapunta kahit saan basta may wifi hehe. Kainis!

            Kaunti lang ang nagawa ko ngayong araw. Ninanamnam ko kasi yung katahimikan dito sa bahay at saka yung banayad lang na init ng hapon. Simula nang dumating yung pamangkin ko dito sa bahay, di na nagkaroon ng katahimikan at kaayusan, kaya ngayon na natutulog siya, payapa dito sa aking lugar. Sapat lang din ang ingay ng kapitbahay, baka naka-rest mode lang, tapus mamyang gabi bibirit na naman sa videoke lols.

            Bale, tatlong araw na akong di lumalabas ng bahay. Nawiwili na naman ako sa bisyo kong ito ng pagkukulong. Kaya nga gusto ko talagang mag-audition sa ‘Bahay ni Kuya’ kasi feeling ko may advantage ako dun, dahil sanay na sanay na (as in expert level na) akong makulong sa bahay sa loob ng ilang araw hehe. Kaya pakiramdam ko, pagnakapasok na ako dun, wala lang, ‘nothing is new’ ika nga lols.

Ika-31 ng Oktubre, 2013

Huwebes, 10:49 ng umaga

            Huling araw na ng Oktubre. Kaya kahit sa Nov. 4 pa ang resume ng klase, itinuturing ko na itong huling araw ng aking sembreak.

            So anung nangyari? Ayun, kinarir ko ang pagtatago dito sa loob ng bahay haha. Kaya minsan kapag lalabas na ako nasasabihan ako ng-

“oh nandyan ka pala, kala ko nagbakasyon ka di kasi kita nakikita”

(yung medyo nakakainis kasi sa loob nga lang ako ng bahay nagbakasyon haha)

“parang pumuti ka!”

(na di nila alam, namumutla lang ako kasi di ako naaarawan lol)

Gayunpaman…

Sana bago ang pasukan ay maigala ko naman ang katawang lupa ko hehe. Nagkaroon na ulit kami ng internet sa bahay kaya isa siguro isa yun sa mga dahilan kung bakit lagi lang akong nasa loob ng bahay. Pwede namang makipag-socialize sa virtual world lol (pampalubag loob lang).

Gusto ko sanang sumama nung nag-aya na mag-bike-athon yung mga estudyante ko kaso wala na kaming bike (sayang lang). Kaya nakuntento na lang ako na tignan sa facebook at kanilang masayang bonding, at least naging masaya sila, masaya na rin ako (showbiz).

Napakalaki ng pagkakaiba nung 7 months kaming nawalan ng internet kumpara sa ngayon na meron na ulit. At ito ay ang mga sumusunod: (parang lecture lang)

a. Nung nawalan kami ng internet, tuwing linggo bumibili ako ng Manila Bulletin. Ito na yung pang 1 week kong balita, minsan kasi yung mga nasa pang- linggong labas ng Manila Bulletin ay isang linggo ring binabalita sa tv… kaya binabasa ko na lang haha.

b. Tapus, napagtyayagaan kong magbasa ng mga luma kong libro (paulit-ulit lang) o kahit pa ng mga ebook, dahil di naman ako makapag-surf para makapagbasa ng mga blogs.

c. Na medyo gusto ko nang makipag-usap ng madalas sa mga taong nakakasalamuha ko o kaya sa mga co-teachers ko dahil di na ako nakkikipag-chat sa mga nakakabaliw na random people sa mundo haha.

d. Na nakahiligan ko nang manuod ng mga movies o tv series (tulad ng Prison Break) dahil mahirap pag walang internet, walang mapanuoran ng mga pelikula o documentaries (feeling smart lang).

e. At ang pinakamahirap sa lahat ay ang makigamit lang ng wifi sa school. Kasi hanggang 5pm lang ang wifi, paglampas ng 5pm OFF na as in pinapatay na haha, kakaloko talaga! Kaya kapag vacant o 1 hour bago umuwi, nagda-download na ako ng mapapanuod o ng kung anong mababasa. Kaya tuwing vacant lang din ako nakakapag-blog hopping kaso bitin pa, syempre marami ka rin dapat tapusin habang nasa school.

Kaya, ngayon feeling connected na ulit ako sa mundo…  sa sarili kong mundo.

Kwentong Key Chains

           Isa lang naman ang susi ng locker ko sa school pero sampung key chains ang nakasabit dito hehe. Nakahiligan ko kasi ang pangungulekta ng ‘key chains’. Halimbawa, kung makapunta man ako sa isang lugar, ang hinahanap ko kaagad ay kung saan makabibili ng key chain para remembrance na rin o souvenir na bukod sa mga larawan, ang mga key chains ang nagpapaalala sa akin tungkol sa lugar na yun. Okay lang din kung minsan ay bigay ng mga kamag-anak o kaibigan, yung kahit di pa ako nakapunta kung saan man nagmula ang key chain na ibinigay nila ay okay na rin kasi baka sa hinaharap ay marating ko rin yun.

            Lahat ng nakolekta kong key chains ay inilagay ko sa isang lalagyan. Ni hindi ko nga sila binalak na gamitin para wag maluma o masira, pero nung binagyo yung bahay namin, nung Ondoy pa ata yun, ayun nabulok sa pagkababad sa baha ang lahat ng mga key chains ko, na karaniwan ay gawa pa naman sa kahoy. Mula nun ay itinigil ko na ang pangongolekta ng key chains, nanghinayang kasi ako.

            Kaya sa tuwing may nagbibigay sa akin ng key chain ay isinasabit ko na sa susi ng locker ko. Narito sila hehe:

01. Yung maliit na rosary ay ibinigay sa akin ni Ma’am T.S.A. noong birthday ko. Feeling ko safe ang locker ko dahil sa rosaryong ito. (kahit wala namang kayamanan sa locker ko kundi mga papel at libro)

02. Ang bangkang key chain naman ay bigay ni Ma’am C.A.A. Pasalubong niya yan sa amin nung nag-swimming sila sa Subic.

03. Ang JEFF na key chain ay bigay ng isang estudyante bilang pasasalamat niya sa lahat ng mga guro. Siya ang valedictorian ng kanilang batch. Nakakatuwa lang dahil di ko naman siya naging estudyante pero lahat kami ay binigyan niya ng key chain na may mga pangalan namin.

04. Yung Singapore key chain naman ay bigay ni Ma’am V.O. Minsan naghahalungkat siya sa locker niya tapus nakita niya ang mga key chains na ito, ayun mapalad akong nabahagian haha. Di ko lang alam kung galing nga ba talaga sa Singapore ang key chain na ito lols. Nanggaling man o hindi, ‘it’s-not-a-big-deal’.

05. Pero itong elephant na key chain ay galing talagang Thailand na bigay ni Sir D.G. nung siya ay naglamyerda doon.

06. Ang Pagudpod key chain ay binili ko lang nung mapadpad ako sa lupain ng Ilocos. Pampasalubong lang talaga ang bibilhin ko nun, pero di ko napigilan na bumili ng isa para sa sarili ko lols.

07. Si Bonie ay bigay ni Ma’am D.A. bilang nakunsensya siya nung minsan ay nabagsak niya ang heavy weapon kong key chains at nabiyak sa dalawa ang Pagudpod key chain ko. Dahil di siya nakuntento sa pagra-rugby ng key chain ko na yun, ayun ibinahagi na niya sa akin si Bonie na napigtas na ang isang paa dahil di na niya kinaya ang pakikipagbanggaan niya sa iba pang mga kasaping key chains hehe.

08. Di ko na talaga matandaan kung sino ang nagbigay sa akin ng sapatos na key chain na yan, nalilito ako kung sino haha. Oh baka magtampo.

09. Ang ‘God will watch over your life’ ay bigay naman ni Sir E.N. nakalimutan ko na rin kung anung meron at namigay siya ng mga key chains na may quotes.

10. At ang panghuli, ay ang nag-iisang survivor ko na Jeff key chain na nabili ko pa sa Pandayan nung college pa ako haha! So mga 7 years na yan sa akin, kaya kita naman na dugyutin na di ba hehe.

            At kapag pinagsama-sama sila, heto ang kalalabasan:

(Hanapin ang nag-iisang susi…)

            Dati, kapag pinagmamasdan ko ang koleksyon  ko ng mga key chains, palibhasa’y binili ko lang kung saan man ako mapadpad, tanging mga alaala ng lugar na iyon ang aking nababalikan. Ngayon, kapag kinukuha ko aking susi kakabit ng mga ibinigay na key chains sa akin, pakiramdam ko di ako nag-iisa. Dahil minsan, sa punto ng aking buhay ay nakasama ko rin sila… (makapag-drama lang lols)

            Ikaw, anung kwentong key chain mo? (parang rebisco lang ulit)

Hopia!

Hindi naman halata na sa larawan pa lang ay isa na ako sa mga ‘die-hard-fan’ ng hopia haha. Kaya nga kung mabubuhay lang sa totoong mundo si Doraemon, magkakasundo kami!

            At isa nga sa mga ‘peyborit’ kong hopia ay ang murang-mura lang at ‘afford’ ng lahat na ‘Baker’s Fair Specialty Hopia’ (ube at mongo, mapa-dice or round pa yan), Php 100 lang per box! Mainit-init pa kung bibilhin, so freshly made talaga. Hindi naman ako binayaran ng Baker’s Fair dito, pero kung mabasa man nila ito, pwede na ang ‘one year supply’ ng hopia lols.

            So, temang kababawan lang naman ang post na ito na patungkol lang sa ating mga minamahal na ‘comfort food’, yung tipong kapag sobrang pinagkait na ng kapalaran ang kaligayahan ay ikakain mo na lang ito ‘to the patay-gutom level’ haha.

Kwentong ‘comfort food’…

1. Kapag badtrip, tatlong pagkain lang ang binibili ko- root beer, potato chips at syempre pa ang hopia! Yang tatlo ang masarap at masayang combi!

2. Meron pa akong isang brand ng hopia na binibili (bukod sa Tipas Hopia, ayan ah promotion na naman), nakalimutan ko yung pangalan, basta 5 pirasong siksik na hopiang mongo yun (meron ding hopiang baboy). Kapag yun ang binibili ko, I challenge myself na ubusin yung 5 na yun, pero hanggang tatlo lang talaga, kasi nakakabusog na. One time, pinilit kong maubos yung lima, ang ending masuka-suka na ako at nakakabundat ng tiyan hahaha.

3. Yung tipong, kahit malayo ang bilihan ng Baker’s Fair Specialty Hopia (todo promote na yan ah), magbibyahe pa rin ako after school makabili lang. (at todo effort pa yan ah, baka dedmahin pa rin ako ng Baker’s Fair lols).

4. Dati ayoko ng hopia mongo ng Baker’s Fair kasi kapag mainit pa, parang lasang ‘cerelac’ - yung pagkain ng mga baby haha, pero masarap pa din! (kaunting kabig, baka di ako mabigyan ng ‘one year supply’)

5. At para sumakto hanggang panlimang bilang, masarap din ang hopia ka-partner ng mainit na kape o tsaa lalo na kung tag-ulan. Nakakaginhawa talaga sa pakiramdam, yung feeling mo may ‘tea ceremony’ sa bahay haha.

The End. Sa mga may-konek sa Baker’s Fair baka magkalimutan, ano po? Haha. Ikaw, anong kwentong Baker’s Fair mo? (parang Rebisco lang lols)

Mula sa 'Selda'

“NANDITO AKO”

(Lyrics by: Paolo Villaluna / Music by: Pike Ramirez / Sung by: Veena Ramirez)

Sana may kasama ako sa paggising

May kasalo sa pagod ng araw ko

May kasama tuwing natatawa

Sabay sa sarap ng ligaya

Alam niya bang nandito ako’t kailangan ko siya

Alam niya bang napakalungkot dito

Alam ba niya?

Di ko kayang isipin na ako’y nag-iisa

At hindi ko siya kasama

Sana may kasama ako sa pagtulog

Katabi kapag maginaw ang gabi

Kaagaw sa kumot ng kamang masikip

Sabay sa sarap ng ligaya

Paano na?

Paano siya?

Paano na ang gabi?

Paano’ng umaga niya?

Nag-iisa na siya

Walang katabi, walang kakampi

Paano na ngayon?

Paano siya ngayon?

Alam niya bang nandito ako’t kailangan ko siya

Alam niya bang napakalungkot dito

Alam ba niya?

Di ko kayang isipin na ako’y nag-iisa

At hindi ko siya kasama…

x-o-x-o-x

1. May bago na akong pampatulog / pampakalma na kanta, ito ay ang “Nandito Ako” mula sa indie film na “Selda”. Pinalitan ko na ang kanta ng The Smiths na “Sing Me to Sleep” hehe. Kumbaga, gasgas na sa aking tenga ang tugtog na yun, saka di na siya nakakaantok, medyo nakakatakot na ang “Sing Me to Sleep” dahil baka di na nga ako tuluyang magising lols.

2. Sa mga hindi pa nakakapanuod ng “Selda”, madali lamang itong hanapin sa YouTube. Rated SPG para sa mga bata (o nag-iisip bata) na manunuod. Gayundin naman, mahahanap din ang kantang “Nandito Ako” sa nasabing website para sa mga gusto itong marinig (kaysa abangan pa habang nanunuod ng pelikula). At hindi naman halatang todo promote ako sa bago kong natipuhang kanta. Di naman di ba?

3. Marami pang iba akong napakinggan na mga soundtrack ng pelikula na hindi madaling hanapin (o sadyang kulang pa ang aking skills sa pag-google lols) tulad ng mga sumusunod: (sana pag nahanap niyo, bigay niyo naman sa akin, thanks! hehe):

           

            “But I Do” (Written and Performed by Roxanne Hale)

            “What I Want” (Written and Performed by Roxanne Hale)

Pauna Lang para Sa Oktubre :)

            Dahil sa tagal ng panahon na hindi na naman ako nakapagsusulat, medyo nahihirapan na ulit akong makapagsimula. Pero okay lang ganun talaga marahil. Eh di naman sa lahat ng oras ay magkakaroon ka ng panahon para gawin ang mga bagay na gusto mo. Inaamin ko na may mga pagkakataon na naipamumuhay ko yung buhay sa paraang kung paano ko siya nai-imagine. At oo, masarap sa pakiramdam, kahit pa di mo alam kung magpapatuloy ba yun hanggang kinabukasan o maghihintay ka na naman ulit ng panahon para maranasan mo iyon. Ang ipagpapasalamat mo na lang ay kahit paano, hindi man palagi, maaari rin pa lang matupad ang buhay na nasa isip mo…

            Nakakatuwang isipin na bawat tao ay gustong magkaroon ng marka o bakas na maaari nilang iwan dito sa mundong ibabaw. Na lahat ay may ganung klase ng struggle. Na alam mo at ramdam mo na kung nasaan ka ngayon ay hindi mo deserve kung meron ka lang ibang choice… yun nga lang hindi lahat ng mapipili mong choice ay dapat o agad-agad na mangyayari… minsan o madalas, kailangan mong maghintay muna. Tulad ko, naghahanap ako ng ibang trabaho bukod sa pagiging guro, yung tipong bukas sana o sa makalawa ay nais ko nang palitan ang aking trabaho pero di ko magawa kasi nga di ko naman pwedeng iwan bigla ang mga estudyante ko at di rin naman pwedeng magpabaya kahit ayaw mo na dahil sila naman ang magsa-suffer kung gagawin mo yun. Kaya nga kahit aandap-andap na ang apoy, pagtyagaan na lang muna sa ngayon. Ayoko rin naman wakasan ng ganun ganun lang ang career na ito. Kapag naiisip ko na baka ito na ang huling pagkakataon na makapagtuturo ako, saka naman parang nadadagdagan yung desire mo na ‘sige pa, baka may topak ka lang’ lols. Kung magkaganun nga baka sa iba naman ako pumunta.

            Napakadami mong pwedeng gawin sa buhay na to. Yun nga lang kung di ka naman kikilos para gawin yun, wala rin, parang hanggang ‘window shopping’ lang ang ginagawa mo. Tingin lang ng tingin pero wala namang nakukuha. (mag-shop lift na lang kaya? Lols)

            Dati naniniwala ako na dapat may magpakitang isang kakaibang tao para maimpluwensayahan ang mga tinatawag nating common people- ito yung mga tao na laging nasa mainstream ideology ng society. Yung mga kakaiba naman ay yung mga taong nasa kabilang direksyon ng mainstream current, lumilihis sa daloy ika nga. Pero, hindi pala ganun… dapat ikaw mismo sa sarili mo ang gumawa ng pagbabago sa mundong ginagalawan mo. Sabi nga ni Paulo Coelho, ang mundong ito ay magbabago sa pamamagitan ng iyong mga example, hindi dahil sa mga opinyong pinuputak ng mga nagsasabing sila’y kakaiba, na magddulot sila ng pagbabago, na hindi sila tulad ng marami. Shut up! Hehe. Paniniwalaan ko lang sila kapag may nagawa na sila ayon sa kanilang mga paniniwala, prinsipyo at pilosopiya. Hangga’t wala pa, ang mga salita’y mananatili lamang na mga salita.

            Kaya nga nakakainis ng todo-todo ang mga pulitiko sa ngayon. Sa kanilang mga commercial lalo na nung campaign period akala mo ang titino at walang bahid dungis ng pulitika, yun pala mga nakakasuka! Puro corrupt din pala… Yung kapag nakita mo sila sa daan, sana pwede mo nang bangasan nang walang humpay ang mga mukha nila haha. Akalain mo yun, ang hirap kumita ng pera sa ngayon at maraming naghihirap tapus sila nagpapasasa sa ating mga pinagsama-samang buwis na dapat sana ay ginagamit nang matiino sa pagpapaunlad ng ating bansa… Pero dahil mga baboy sila, ayun nilamon ng mga gahaman ang salapi ng bayan.

            Parang ang korni at ang sakit sa tenga kapag nakikipatol ka pa sa mga isyung alam mo namang ang tagal tagal as in patay ka na ata ay di pa rin malulutas lols… tulad ng korupsyon na yan at mga pulitikong puro porma. Kung totoo lang sana ang magic at sumpa, how I wish bigla na lang sana silang mag- vanish! Hehe. As in, now na…

            Sana, araw-araw ay maaraw.